۵ آبان ۱۴۰۴ توسط نویسنده 0 دیدگاه

چگونه از پوسیدگی بین دندانی جلوگیری کنیم؟

چگونه از پوسیدگی بین دندانی جلوگیری کنیم؟

پوسیدگی بین دندانی یکی از شایع‌ترین و در عین حال پنهان‌ترین مشکلات دهان و دندان است؛ چون در مراحل اولیه معمولاً درد یا علامت خاصی ندارد و اغلب زمانی مشخص می‌شود که بخش قابل‌توجهی از دندان درگیر شده است. این نوع پوسیدگی معمولاً در فضای بین دو دندان شکل می‌گیرد، جایی که تمیز کردن آن برای بیشتر افراد دشوار است. اما خبر خوب این است که با رعایت چند نکته ساده و اصول علمی بهداشت دهان، می‌توان از بروز آن پیشگیری کرد یا روند آن را به‌طور قابل‌توجهی کند کرد.

علت پوسیدگی بین دندانی چیست؟

سطوح بین دندانی محل تجمع پلاک‌های میکروبی است؛ لایه‌ای چسبنده از باکتری‌ها که پس از غذا خوردن روی دندان‌ها باقی می‌ماند. اگر این پلاک‌ها به‌موقع پاک نشوند، باکتری‌ها از قند موجود در غذا تغذیه می‌کنند و اسید تولید می‌شود. این اسید به مینای دندان حمله کرده و به مرور زمان، موجب تخریب لایه‌های داخلی دندان می‌شود.
برخلاف پوسیدگی‌های سطحی، پوسیدگی بین دندانی به‌دلیل موقعیت مخفی‌اش اغلب دیر تشخیص داده می‌شود و در مراحل پیشرفته حتی می‌تواند به عصب دندان برسد.

نشانه‌های اولیه پوسیدگی بین دندانی

اگرچه تشخیص دقیق پوسیدگی فقط با معاینه دندانپزشک و گاهی عکس رادیوگرافی ممکن است، اما برخی نشانه‌ها می‌توانند هشداردهنده باشند:

  • حساسیت دندان هنگام خوردن شیرینی یا نوشیدنی سرد
  • تغییر رنگ جزئی بین دو دندان
  • گیر کردن مداوم غذا در فضای بین دندان‌ها
  • احساس طعم تلخ یا بوی بد دهان

در صورت مشاهده هر یک از این علائم، مراجعه زودهنگام به دندانپزشک از گسترش پوسیدگی جلوگیری می‌کند و احتمال درمان ساده‌تر را بالا می‌برد.

روش‌های مؤثر برای جلوگیری از پوسیدگی بین دندانی

۱. استفاده روزانه از نخ دندان

مسواک هرچقدر هم کامل استفاده شود، باز هم نمی‌تواند سطوح بین دندانی را کاملاً تمیز کند. نخ دندان بهترین وسیله برای از بین بردن پلاک در این نواحی است. استفاده روزانه از نخ دندان مخصوصاً قبل از خواب، یکی از مؤثرترین راه‌های پیشگیری از پوسیدگی بین دندانی محسوب می‌شود.

۲. انتخاب خمیر دندان حاوی فلوراید

فلوراید باعث تقویت مینای دندان و مقاومت بیشتر در برابر اسیدهای باکتریایی می‌شود. استفاده منظم از خمیر دندان حاوی فلوراید و دهان‌شویه‌های مناسب می‌تواند لایه محافظی روی دندان‌ها ایجاد کند.

۳. تغذیه متعادل و کاهش مصرف قند

قندها سوخت اصلی باکتری‌های دهان هستند. کاهش مصرف خوراکی‌های شیرین، نوشابه‌های گازدار و میان‌وعده‌های چسبنده مثل شکلات و کارامل، نقش بزرگی در سلامت دندان‌ها دارد.

۴. جرم‌گیری منظم و چکاپ دوره‌ای

حتی اگر به‌خوبی مسواک بزنید، جرم‌های سفت‌شده روی دندان با مسواک پاک نمی‌شوند. جرم‌گیری حرفه‌ای در مطب دندانپزشکی نیاوران هر ۶ ماه یک‌بار، پلاک‌ها و جرم‌های پنهان بین دندان‌ها را از بین می‌برد و احتمال پوسیدگی را به حداقل می‌رساند.

۵. استفاده از مسواک بین‌دندانی یا واترجت

واترجت‌ها (دستگاه‌های شست‌وشوی دهان با فشار آب) و مسواک‌های بین‌دندانی می‌توانند فضاهای باریک بین دندان‌ها را تمیز کنند. این وسایل به‌ویژه برای افرادی که ارتودنسی دارند یا فاصله بین دندان‌هایشان زیاد است، بسیار مؤثرند.

درمان پوسیدگی بین دندانی

اگر پوسیدگی در مراحل اولیه باشد، با ترمیم ساده و استفاده از مواد کامپوزیت قابل درمان است. در موارد پیشرفته‌تر که پوسیدگی به عمق دندان نفوذ کرده، ممکن است نیاز به عصب‌کشی و ترمیم وسیع‌تر باشد. تشخیص زودهنگام توسط دندانپزشک اهمیت زیادی دارد، چون هرچه درمان دیرتر انجام شود، هزینه و پیچیدگی آن بیشتر خواهد بود.

جمع‌بندی

پوسیدگی بین دندانی یک مشکل شایع اما کاملاً قابل پیشگیری است. رعایت بهداشت روزانه، مراجعه منظم به دندانپزشک و پرهیز از مصرف زیاد قند، سه اصل طلایی در پیشگیری از آن هستند. با چند دقیقه مراقبت روزانه، می‌توانید لبخندی سالم و ماندگار داشته باشید.

۵ آبان ۱۴۰۴ توسط نویسنده 0 دیدگاه

تفاوت روکش موقت و دائم

تفاوت روکش موقت و دائم

وقتی دندانی دچار پوسیدگی یا شکستگی شدید می‌شود، معمولاً پس از درمان ریشه (عصب‌کشی) یا ترمیم، برای محافظت و بازگرداندن عملکرد طبیعی آن از روکش دندان استفاده می‌شود.
اما در بیشتر موارد، قبل از روکش اصلی، دندانپزشک ابتدا یک روکش موقت روی دندان قرار می‌دهد. شاید برایتان سؤال باشد:
روکش موقت دقیقاً چه کاربردی دارد؟ و چه تفاوتی با روکش دائمی دارد؟

در این مطلب به بررسی علمی و کاربردی تفاوت این دو نوع روکش، زمان استفاده از آن‌ها، مزایا و مراقبت‌های لازم می‌پردازیم.

روکش دندان چیست؟

روکش (Crown) در واقع یک پوشش محافظتی است که روی دندان آسیب‌دیده قرار می‌گیرد تا:

  • شکل و ظاهر طبیعی دندان را بازگرداند،
  • از ترک یا شکستگی بیشتر جلوگیری کند،
  • و عملکرد جویدن را به حالت طبیعی برگرداند.

روکش‌ها معمولاً از جنس سرامیک، زیرکونیا، فلز یا ترکیبی از آن‌ها ساخته می‌شوند و عمر بالایی دارند. اما پیش از ساخت روکش اصلی، دندان باید آماده و قالب‌گیری شود؛ در این فاصله از روکش موقت استفاده می‌شود.

روکش موقت چیست؟

روکش موقت، پوششی موقتی است که پس از تراشیدن دندان و قبل از نصب روکش دائمی، روی دندان قرار می‌گیرد.
این روکش معمولاً از مواد سبک‌تر و ارزان‌تر مانند آکریلیک یا رزین ساخته می‌شود و هدف آن محافظت موقت از دندان تا زمان آماده شدن روکش اصلی است.

وظایف اصلی روکش موقت:
  1. جلوگیری از حساسیت دندان به سرما و گرما
  2. محافظت از لثه‌ها و بافت اطراف
  3. حفظ موقعیت دندان تا در زمان نصب روکش دائم، جابجایی رخ ندهد
  4. حفظ زیبایی موقت لبخند
روکش دائم چیست؟

روکش دائم همان پوشش اصلی و نهایی است که پس از آماده شدن در لابراتوار روی دندان نصب می‌شود.
جنس آن بسیار مقاوم‌تر از روکش موقت است و می‌تواند بین ۵ تا ۱۵ سال یا بیشتر دوام داشته باشد.

ویژگی‌های روکش دائم:

  • استحکام بالا و مقاومت در برابر فشار جویدن
  • ظاهر طبیعی‌تر (به‌ویژه در مدل‌های سرامیکی و زیرکونیا)
  • چسبندگی محکم و دائمی به دندان
  • مقاومت در برابر رنگ‌پذیری و پوسیدگی در اطراف دندان
تفاوت‌های اصلی روکش موقت و دائم
ویژگیروکش موقتروکش دائم
جنسآکریلیک یا رزینسرامیک، زیرکونیا، فلز یا ترکیبی
دوامچند هفتهچند سال
چسبندگیموقت (با چسب قابل جدا شدن)دائم (با سمان مخصوص)
ظاهرساده و کمتر شبیه دندان طبیعیبسیار مشابه دندان طبیعی
کاربردمحافظت موقت از دندانترمیم نهایی و دائمی
مقاومت در برابر فشارپایین‌تربسیار بالا
زمان استفادهتا آماده شدن روکش اصلیپس از نصب نهایی
چرا استفاده از روکش موقت ضروری است؟

گاهی بیماران تصور می‌کنند چون قرار است به‌زودی روکش دائمی نصب شود، نیازی به روکش موقت نیست. اما حذف آن می‌تواند مشکلات جدی ایجاد کند:

  • دندان بدون پوشش ممکن است حساس و دردناک شود.
  • لثه و دندان‌های مجاور ممکن است حرکت کنند و فضای مناسب برای روکش دائم از بین برود.
  • احتمال شکستگی یا عفونت در دندان افزایش می‌یابد.

بنابراین، استفاده از روکش موقت یک مرحله حیاتی در درمان محسوب می‌شود.

مراقبت از روکش موقت

از آنجایی که چسبندگی و مقاومت روکش موقت کمتر است، رعایت چند نکته ساده ضروری است:

  1. از خوردن غذاهای چسبنده یا سفت (مثل آدامس، ته‌دیگ، شکلات چسبناک) خودداری کنید.
  2. هنگام مسواک زدن با ملایمت اطراف دندان روکش‌شده را تمیز کنید.
  3. از نخ دندان به صورت عمودی استفاده کنید و نخ را به‌جای بیرون کشیدن، از پهلو خارج کنید تا روکش جدا نشود.
  4. در صورت لق شدن یا افتادن روکش، سریع به دندانپزشک مراجعه کنید.
مراقبت بلندمدت از روکش دائم

روکش دائم اگر به‌درستی نگهداری شود، می‌تواند بیش از ۱۰ سال عمر کند. برای افزایش دوام آن:

  • روزی دو بار مسواک بزنید و از نخ دندان استفاده کنید.
  • هر ۶ ماه یک‌بار برای جرم‌گیری و بررسی وضعیت روکش به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • از جویدن خوراکی‌های بسیار سفت مانند یخ و استخوان پرهیز کنید.
  • در صورت وجود دندان‌قروچه، از محافظ شب (نایت‌گارد) استفاده کنید.
جمع‌بندی

روکش موقت و دائم دو مرحله‌ی مکمل در درمان دندان‌های ترمیم‌شده هستند.
روکش موقت به عنوان محافظ کوتاه‌مدت عمل می‌کند، در حالی که روکش دائم ترمیم نهایی و زیباتر را فراهم می‌سازد.
با رعایت بهداشت دهان و مراجعه‌ی منظم به دندانپزشک، می‌توان از هر دو مرحله بهترین نتیجه را گرفت و لبخندی ماندگار داشت.

۲۸ مهر ۱۴۰۴ توسط نویسنده 0 دیدگاه

چند وقت یکبار باید به دندانپزشکی رفت؟

چند وقت یکبار باید به دندانپزشکی رفت؟

بسیاری از افراد تنها زمانی به دندانپزشک مراجعه می‌کنند که دندانشان درد گرفته یا مشکلی جدی احساس می‌کنند. اما واقعیت این است که دندانپزشکی فقط برای درمان نیست، بلکه برای پیشگیری هم هست.
پیشگیری از پوسیدگی دندان، التهاب لثه و بیماری‌های دهان با معاینه‌های منظم امکان‌پذیر است. پرسش مهم اینجاست: هر چند وقت یکبار باید به دندانپزشک مراجعه کرد؟

پاسخ کوتاه این است: در بیشتر افراد، هر شش ماه یک‌بار بهترین زمان برای معاینه‌ی دندان‌هاست. اما بسته به شرایط خاص هر فرد، ممکن است این زمان کوتاه‌تر یا بلندتر باشد. در ادامه بررسی می‌کنیم چرا این فواصل مهم‌اند و برای چه کسانی باید متفاوت باشند.

چرا معاینه‌ی منظم دندانپزشکی اهمیت دارد؟

حتی اگر هر روز مسواک بزنید و از نخ دندان استفاده کنید، باز هم برخی نواحی دهان ممکن است در دسترس نباشند. پلاک‌های میکروبی در این نواحی تجمع می‌کنند و در صورت عدم پاک‌سازی حرفه‌ای، به مرور به جرم دندانی (تارتار) تبدیل می‌شوند.

دندانپزشک در جلسات معاینه می‌تواند:

  • پوسیدگی‌های اولیه را در مراحل ابتدایی شناسایی کند،
  • لثه‌ها را از نظر التهاب بررسی کند،
  • جرم‌گیری و پولیش دندان‌ها را انجام دهد،
  • و حتی نشانه‌های بیماری‌های سیستمیک (مثل دیابت یا کم‌خونی) را از طریق بررسی دهان تشخیص دهد.

بنابراین، ویزیت‌های دوره‌ای نه‌تنها سلامت دهان بلکه سلامت عمومی بدن را هم تحت تأثیر قرار می‌دهند.

فاصله‌ی مناسب بین معاینه‌ها برای افراد مختلف

۱. بزرگسالان سالم:
اگر دندان‌ها و لثه‌هایتان سالم است، مراجعه‌ی هر ۶ ماه یک‌بار کافی است. در این بازدیدها دندانپزشک می‌تواند جرم‌گیری و پولیش را انجام دهد و وضعیت دهان را ارزیابی کند.

۲. افراد با ریسک بالای پوسیدگی:
اگر سابقه‌ی پوسیدگی، مصرف زیاد شیرینی، خشکی دهان، یا دندان‌های پرشده دارید، بهتر است هر ۳ تا ۴ ماه یک‌بار به دندانپزشک سر بزنید.

۳. افراد سیگاری یا مصرف‌کنندگان تنباکو:
سیگار احتمال التهاب لثه و تحلیل استخوان را افزایش می‌دهد، بنابراین نیاز به بررسی‌های فصل‌به‌فصل (هر ۳ ماه) دارید تا از بروز عفونت و تغییر رنگ دندان جلوگیری شود.

۴. کودکان:
از سن ۳ سالگی باید هر ۶ ماه یک‌بار کودک را برای معاینه‌ی دندان‌ها برد. دندانپزشک کودکان می‌تواند رشد دندان‌ها را بررسی کند، بهداشت دهان را آموزش دهد و پوسیدگی‌های زودرس را درمان کند.

۵. زنان باردار:
تغییرات هورمونی دوران بارداری ممکن است باعث التهاب و خونریزی لثه شود. توصیه می‌شود در این دوره حداقل دو بار (هر سه ماه) معاینه دندانپزشکی انجام شود.

۶. بیماران دیابتی یا دارای مشکلات سیستم ایمنی:
در این گروه‌ها، لثه‌ها آسیب‌پذیرترند و زخم‌ها دیرتر ترمیم می‌شوند. مراجعه‌ی هر ۳ تا ۴ ماه برای بررسی و کنترل پلاک‌ها ضروری است.

چرا نباید تا بروز درد صبر کنیم؟

بسیاری از بیماری‌های دهان بدون درد آغاز می‌شوند. پوسیدگی ممکن است از مینای دندان شروع شود و تا زمانی که به عصب نرسد، هیچ علامتی نداشته باشد. همین مسئله درباره‌ی بیماری لثه هم صدق می‌کند؛ التهاب و تحلیل لثه معمولاً بدون درد است، اما در مراحل پیشرفته باعث لق شدن دندان می‌شود.

بنابراین، انتظار برای درد یعنی دیر رسیدن به درمان. معاینه‌ی منظم باعث می‌شود مشکل در مراحل ابتدایی شناسایی شود، درمان ساده‌تر باشد و هزینه‌ها نیز کاهش یابد.

معاینه شامل چه چیزهایی می‌شود؟

در یک ویزیت معمولی، دندانپزشک:

  • تمام دندان‌ها و لثه‌ها را از نظر التهاب و پوسیدگی بررسی می‌کند،
  • ممکن است از رادیوگرافی (عکس دندان) برای تشخیص نواحی پنهان پوسیدگی استفاده کند،
  • جرم‌گیری و پولیش انجام می‌دهد،
  • و در صورت لزوم توصیه‌هایی درباره‌ی بهداشت دهان، تغذیه و روش صحیح مسواک زدن ارائه می‌دهد.

این مراحل ساده از پیشرفت بیماری‌های دهان جلوگیری می‌کنند و ظاهر و بوی دهان را نیز بهبود می‌دهند.

معاینه‌های منظم برای ایمپلنت و ارتودنسی

اگر ایمپلنت یا براکت دارید، مراجعه‌های منظم حتی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. در بیماران دارای ایمپلنت، تجمع پلاک اطراف پایه‌های فلزی ممکن است منجر به التهاب و تحلیل استخوان شود.
در ارتودنسی نیز پلاک‌ها به‌راحتی در اطراف براکت‌ها جمع می‌شوند و نیاز به جرم‌گیری دقیق دارند.

در این موارد، مراجعه‌ی هر ۳ ماه یک‌بار به دندانپزشک یا متخصص بهداشت دهان توصیه می‌شود.

علائمی که نشان می‌دهند باید زودتر به دندانپزشک بروید

حتی اگر زمان معاینه‌ی بعدی نرسیده، در صورت مشاهده‌ی هر یک از علائم زیر باید سریع‌تر مراجعه کنید:

  • خونریزی یا تورم لثه
  • بوی بد دهان که با مسواک رفع نمی‌شود
  • حساسیت شدید به سرما یا گرما
  • درد هنگام جویدن
  • لق شدن دندان‌ها یا لثه‌های تحلیل‌رفته

این نشانه‌ها معمولاً خبر از شروع التهاب یا پوسیدگی می‌دهند و نیاز به بررسی تخصصی دارند.

جمع بندی

مراجعه‌ی منظم به دندانپزشک یک عادت پیشگیرانه و هوشمندانه است که سلامت دهان، زیبایی لبخند و حتی سلامت عمومی بدن را تضمین می‌کند.
در حالت کلی، هر شش ماه یک‌بار بهترین زمان برای چکاپ دندان‌هاست، اما اگر در گروه‌های پرریسک قرار دارید (مثل افراد سیگاری، دیابتی یا دارای سابقه‌ی پوسیدگی زیاد)، باید هر سه تا چهار ماه مراجعه کنید.

به یاد داشته باشید: دندانپزشکی منظم یعنی پیشگیری از درمان‌های پرهزینه و دردناک آینده.

۲۶ مهر ۱۴۰۴ توسط نویسنده 0 دیدگاه

تأثیر مکمل‌های ویتامین D و کلسیم بر سلامت دهان و دندان

تأثیر مکمل‌های ویتامین D و کلسیم بر سلامت دهان و دندان

سلامت دهان و دندان بیش از هر چیز به سبک زندگی و تغذیه ما وابسته است. بسیاری از مشکلات دندانی، مثل پوسیدگی، تحلیل استخوان فک و لق شدن دندان‌ها، ارتباط مستقیمی با کمبود ویتامین D و کلسیم دارند. این دو ماده‌ی ضروری، نه تنها برای استخوان‌ها بلکه برای بافت‌های نرم اطراف دندان، مثل لثه، اهمیت حیاتی دارند.

در دنیای پرمشغله‌ی امروز، رژیم غذایی بسیاری از افراد فاقد این مواد کلیدی است و به همین دلیل، مصرف مکمل‌های ویتامین D و کلسیم به یک توصیه‌ی رایج پزشکی تبدیل شده است. اما دقیقاً این مکمل‌ها چه نقشی در سلامت دهان و دندان دارند؟

نقش ویتامین D در سلامت دهان

ویتامین D در واقع یکی از مهم‌ترین ویتامین‌هایی است که بدن برای جذب مؤثر کلسیم و فسفر به آن نیاز دارد. بدون حضور کافی این ویتامین، حتی اگر کلسیم زیادی از طریق غذا یا مکمل مصرف کنید، بدن نمی‌تواند آن را در بافت استخوان و دندان تثبیت کند.

ویتامین D همچنین خاصیت ضدالتهابی و تقویت سیستم ایمنی دارد. تحقیقات نشان داده‌اند که افرادی که سطح ویتامین D کافی در خون دارند، کمتر دچار التهاب لثه (ژنژیویت) یا بیماری‌های پریودنتال می‌شوند. زیرا این ویتامین با افزایش توان دفاعی بدن، رشد باکتری‌های مضر در لثه را کاهش می‌دهد.

کمبود ویتامین D در بزرگسالان می‌تواند منجر به ضعف استخوان فک و حتی تحلیل استخوان در نواحی اطراف دندان‌ها شود؛ در کودکان هم این کمبود باعث رشد ناهماهنگ دندان‌ها و ضعف مینای دندان می‌شود.

نقش کلسیم در ساختار دندان‌ها

کلسیم بخش اصلی ساختار دندان و استخوان فک است. تقریباً ۹۹٪ از کلسیم بدن در استخوان‌ها و دندان‌ها ذخیره می‌شود. اگر میزان کلسیم در بدن کاهش پیدا کند، بدن برای جبران کمبود، آن را از ذخایر استخوانی برداشت می‌کند. نتیجه‌ی این فرآیند، تضعیف استخوان فک و افزایش احتمال لق شدن دندان‌ها است.

کلسیم در کنار فسفر، باعث سفتی و استحکام دندان‌ها می‌شود. همچنین در مینرالیزه شدن مینا نقش دارد؛ یعنی فرآیندی که مینای دندان را در برابر اسید و پوسیدگی مقاوم می‌کند.

مصرف کافی لبنیات، بادام، کنجد و سبزیجات برگ سبز می‌تواند بخش بزرگی از نیاز روزانه بدن به کلسیم را تأمین کند. اما در مواردی که رژیم غذایی محدود است، مکمل‌های کلسیم می‌توانند از تخریب تدریجی استخوان و لثه جلوگیری کنند.

ارتباط بین ویتامین D و کلسیم

ویتامین D و کلسیم رابطه‌ای مستقیم و وابسته دارند. ویتامین D باعث می‌شود روده بتواند کلسیم بیشتری از مواد غذایی جذب کند. در غیاب ویتامین D، کلسیم مصرفی بدن عملاً جذب نمی‌شود و از بدن دفع می‌گردد.

بنابراین، اگر فردی فقط مکمل کلسیم مصرف کند ولی دچار کمبود ویتامین D باشد، نتیجه‌ی خاصی در سلامت دهان و دندان مشاهده نخواهد شد. بهترین حالت زمانی است که هر دو مکمل به‌صورت متعادل مصرف شوند.

علائم کمبود ویتامین D و کلسیم در دهان

کمبود این دو ماده‌ی حیاتی معمولاً نشانه‌هایی دارد که در دهان به‌خوبی قابل‌مشاهده‌اند، از جمله:

  • خونریزی یا التهاب مزمن لثه
  • لق شدن یا جابه‌جایی دندان‌ها
  • تأخیر در رویش دندان‌ها در کودکان
  • پوسیدگی‌های مکرر دندانی
  • درد فک یا ضعف در جویدن

اگر چنین علائمی دارید، حتماً آزمایش خون برای سنجش سطح ویتامین D و کلسیم انجام دهید و با دندانپزشک یا پزشک مشورت کنید.

آیا مصرف بیش از حد این مکمل‌ها خطرناک است؟

بله، تعادل همیشه کلید سلامتی است. مصرف بیش از اندازه ویتامین D یا کلسیم ممکن است باعث افزایش بیش از حد کلسیم در خون شود (هیپرکلسمی) که مشکلاتی مانند سنگ کلیه، تهوع یا اختلالات قلبی را به‌دنبال دارد.
بنابراین، مصرف این مکمل‌ها باید طبق تجویز پزشک و با توجه به نتیجه آزمایش‌ها انجام شود.

نقش نور آفتاب و رژیم غذایی

نور خورشید یکی از بهترین منابع طبیعی ویتامین D است. حدود ۱۵ تا ۲۰ دقیقه قرار گرفتن در آفتاب روزانه، می‌تواند نیاز بدن را تأمین کند. در کنار آن، مواد غذایی مثل ماهی‌های چرب، زرده تخم‌مرغ، لبنیات غنی‌شده و مغزها نیز منابع خوبی از ویتامین D و کلسیم هستند.

استفاده از نور طبیعی در کنار تغذیه مناسب می‌تواند جایگزین مصرف زیاد مکمل‌ها شود.

جمع‌بندی

ویتامین D و کلسیم، دو عنصر حیاتی برای سلامت دهان و دندان هستند. کمبود آن‌ها می‌تواند باعث التهاب لثه، تحلیل استخوان فک و پوسیدگی‌های دندانی شود. با یک رژیم غذایی متعادل و در صورت نیاز، مصرف مکمل‌های کنترل‌شده، می‌توان سلامت دهان را در بلندمدت حفظ کرد.
اگر احساس می‌کنید دندان‌هایتان حساس یا لثه‌ها ضعیف شده‌اند، حتماً به کلینیک ما مراجعه کنید تا سطح مواد معدنی مورد نیاز بدن بررسی شود.